جای خالی سلوچ

بی کارسفره نیست و بی سفره ،عشق. بی عشق ،سخن نیست و سخن که نبود فریاد و دعوا نیست ،خنده و شوخی نیست،زبان و دل کهنه می شود، تناس بر لبها می بندد،روح در چهره و نگاه  در چشم ها می خشکد،دست ها در بیکاری فرسوده می شوند و بیل و منگال و دستکاله و علفتراش در پس کندوی خالی ، زیرلایه ضخیمی از غباررخ پنهان می کند. دیگر چه؟

خر که مرده باشد ، زمستان سرد و خشک که تن را زیر تن سیاه و سرد خود بفشارد، و اندوه که از جاگاه جان لبریز شده باشد ....

دیگر کجا جایی برای بند و پیوند می ماند؟ کجا جایی برای دل و زبان؟

محمود دولت ابادی

بادبادک باز

وقتی  این رمان را خواندم به جمله ای که میگوید گذشته افغانستان و ایران انگار زمانی است که در اینده ان کشورها هستیم پی بردم  ولی  متاسفانه جنگ و نا بخردی مردم هر دو کشور را به فنا و سراشیبی سوق می دهد.

تصمیم اشتباه گرفتن

اگر زودتر به یه شهر بزرگ تر میومدم هیچ وقت برای ارشد نمیخوندم و ادامه تحصیل نمیدادم.

تصمیم اشتباهی گرفتم با این وضع زندگی که دارم.

هی فرم پر کردن و پر کردن بی فایده .

دانشگاه و شهریه دادن و نداشتن کار و دنبال کار گشتن فرم پر کردن و زنگ زدن ادرس گرفتن و هزار چیز دیگر و عدم قبول کارفرما و شرکت به علت دانشجو بودن .

اخر ادم عاقل تو  رو چه به درس خواندن با این زندگی که حتی دستت به دهنت نمیرسد جیبت پر از خالیست .